آیه:

الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ.

 

ترجمه:

همان کسانى که ایمان آورده‏‌اند و دل‌هایشان به یاد خدا آرام می‌‏گیرد، آگاه باشید که یاد خدا آرام بخش دل هاست.

 

مصداق:

عینی برای درمان افسردگی و ناامیدی است.

 

 

آیه:

فَكَيْفَ تَتَّقُونَ إِنْ كَفَرْتُمْ يَوْمًا يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِيبًا

 

ترجمه:

پس اگر کافر شدید چگونه از عذاب روزی که کودکان را پیر می‌کند خود را حفظ می‌کنید؟

 

موضوع:

پیر شدن کودکان از شدت سختی روز قیامت

 

تفسیر آیه:

پس- اگر به الله کفر ورزید، و رسولش را تکذیب کنید- چگونه می‌توانید در روزی سخت و طولانی، که از هراس زیاد و طولانی‌بودن آن، موی سر فرزندان خردسال سفید می‌شود خودتان را محافظت کنید و نجات دهید.

آیه:

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ

 

ترجمه:

کسانی که ایمان آوردن، به روز قیامت و برپا می‌دارند نماز را و از روزی هایی که دادم به آنها انفاق می‌کنند.

 

موضوع آیه: 

توصیف اهل تقوا

 

تفسیر آیه:

(متّقین) کسانى هستند که به غیب ایمان دارند و نماز را به پاى مى‏ دارند و از آنچه به آنان روزى داده ‏ایم، انفاق مى‏ کنند.

 

قرآن، هستى را به دو بخش تقسیم مى‏ کند: عالم غیب و عالم شهود. متّقین به کلّ هستى ایمان دارند، ولى دیگران تنها آنچه را قبول مى‏ کنند که برایشان محسوس باشد. حتّى توقّع دارند که خدا را با چشم ببینند و چون نمى‏ بینند، به او ایمان نمى‏ آورند. چنانکه برخى به حضرت موسى گفتند: «لن نؤمن لک حتّى نَرى اللّه جهرة» ما هرگز به تو ایمان نمى‏ آوریم، مگر آنکه خداوند را آشکارا مشاهده کنیم.

 

این افراد درباره‏ قیامت نیز مى‏ گویند: «ما هى الاّ حیاتنا الدنیا نموتو نحیا و ما یهلکنا الاّ الدّهر» جز این دنیا که ما در آن زندگى مى‏ کنیم، جهان دیگرى نیست، مى‏ میریم و زنده مى‏ شویم و این روزگار است که ما را از بین مى‏ برد.

 

چنین افرادى هنوز از مدار حیوانات نگذشته‏ اند و راه شناخت را منحصر به محسوسات مى‏ دانند و مى‏ خواهند همه چیز را از طریق حواسّ درک کنند.

 

متّقین نسبت به جهان غیب ایمان دارند، که برتر از علم و فراتر از آن است. در درونِ ایمان، عشق، علاقه، تعظیم، تقدیس و ارتباط نهفته است، ولى در علم، این مسائل نیست.

 

و نحیا و ما یهلکنا الاّ الدّهر» جز این دنیا که ما در آن زندگى مى‏ کنیم، جهان دیگرى نیست، مى‏ میریم و زنده مى‏ شویم و این روزگار است که ما را از بین مى‏ برد.

 

چنین افرادى هنوز از مدار حیوانات نگذشته‏ اند و راه شناخت را منحصر به محسوسات مى‏ دانند و مى‏ خواهند همه چیز را از طریق حواسّ درک کنند.

 

متّقین نسبت به جهان غیب ایمان دارند، که برتر از علم و فراتر از آن است. در درونِ ایمان، عشق، علاقه، تعظیم، تقدیس و ارتباط نهفته است، ولى در علم، این مسائل نیست.

 

پیام ها:

۱- ایمان، از عمل جدا نیست. در کنار ایمان به غیب، وظایف و تکالیف عملى مؤمن بازگو شده است. «یؤمنون… یقیمون… ینفقون»

 

۲- اساسی‌ترین اصل در جهان‏ بینى الهى آن است که هستى، منحصر به محسوسات نیست. «یؤمنون بالغیب»

 

۳- پس از اصل ایمان، اقامه‏ نماز و انفاق از مهم‏ترین اعمال است. «یؤمنون… یقیمون… ینفقون» (در جامعه‏ الهى که حرکت و سیر الى اللّه دارد، اضطراب‏ها و ناهنجارى‏ هاى روحى و روانى و کمبودهاى معنوى، با نماز تقویت و درمان مى ‏یابد و خلأهاى اقتصادى و نابسامانى‏ هاى ناشى از آن، با انفاق پر و مرتفع مى ‏گردد.)

 

۴- برگزارى نماز، باید مستمر باشد نه موسمى و مقطعى. «یقیمون الصّلاة» (فعل مضارع بر استمرار و دوام دلالت دارد.)

 

۵ - در انفاق نیز باید میانه‏ رو باشیم. «ممّا رزقناهم»

 

۶- از هرچه خداوند عطا کرده (علم، آبرو، ثروت، هنر و…) به دیگران انفاق کنیم. «ممّا رزقناهم ینفقون» امام صادق‏ (ع) مى ‏فرماید: از آنچه به آنان تعلیم داده‏ ایم در جامعه نشر مى‏ دهند.

 

۷- انفاق باید از مال حلال باشد، چون خداوند رزق هر کس را از حلال مقدّر مى‏ کند. «رزقناهم»

 

۸ - اگر باور کنیم آنچه داریم از خداست، با انفاق کردن مغرور نمى‏ شویم. بهتر مى ‏توانیم قسمتى از آن را انفاق کنیم. «ممّا رزقناهم»